ابزار هدایت به بالای صفحه

عین القضات همدانی روش حسین بن منصور حلاج را داشته و در گفتن آنچه می دانسته

بی پروائی می‌کرده است.

از اینجا به دعوی الوهیت متهمش ساختـند اما چون عزیزالدین مستوفی اصفهانی وزیر

سلطان  محمود بن محمد  بن ملکشاه  سلجوق به او  ارادت  داشت،  به آزادی هر چه

می خواست می گفت و هیچ کس بر وی چیزی نمی گرفت تا قبول عام یافت.

اما چون وزیر سلطان بر اثر دسیسه های وزیر، ابوالقاسم قوام الدین درگزینی به حبس

افتاد و در تکریت به قتل رسید؛ عین القضات همدانی نیز که در اثر دوستی عزیزالدین

مستوفی با قوام الدین درگزینی  مخالفت داشت مورد مؤاخذه و غضب وزیر جدید واقع

گردید. بدین صورت که قوام الدین مجلسی ترتیب داد و از جماعتی عالمان قشری

حکم قتل عین القضات را گرفت. و سپس دستور داد تا او را به بغداد بردند و در آنجا به

زندان کردند.

حکومت دینی، به همراه شریعت‌مداران، سخت بیمناک می شوند. دستور بازداشت وی

از سوی خلیفه‌ی بغداد و فقیهان داده می شود. عین القضات دستگیر و به زندان بغداد

روانه می گردد. در سن سی و سه سالگی در زندان، کتاب «شکوی الغرایب» را به زبان

عربی می نویسد. این کتاب ارزنده را دفاعیه عین القضات می شمارند.

“زندان و زنجیر و اشتیاق و غربت و دوری معشوق البته بسیار سخت است.”

اما، همه این شکنجه ها را می پذیرد و  تن به تسلیم نمی سپارد.

عماد کاتب اصفهانی (برادرزاده عزیزالدین) در کتاب خریده القصر خود، سیر شهادت قاضی

را چنین بیان می کند: